(434) Morderstwo ma motyw, Francis Duncan

Jeżeli pamiętacie, w styczniu pisałam Wam o pewnym bardzo dobrym kryminale również autorstwa Francisa Duncana. Wtedy postanowiłam sobie, że jak tylko wyjdą kolejne powieści tego autora, z chęcią je przeczytam. Dlatego dziś przygotowałam dla Was swoją opinię na temat kolejnej jego książki, jaką jest właśnie Morderstwo ma motyw.

Tytuł oryginału: Murder has a Motive

Cykl:  Mordecai Tremaine (tom 1)

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 20.05.2019

Liczba stron: 309

Kryminał

Pewnego dnia Mordecai wysiada na stacji w Dalmering, a morderstwo jest ostatnią rzeczą, jaka kojarzy mu się z sielankowym krajobrazem. Okazuje się jednak, że miasteczko skrywa wiele tajemnic. Mieszkańcy chcą wystawić amatorskie przedstawienie pt.: Morderstwo ma motyw, a próby do niego idą pełną parą. Prawdziwy dramat rozgrywa się jednak poza sceną. Jedna z organizatorek przedstawienia zostaje znaleziona martwa, a Tremaine nie potrafi się oprzeć pokusie i postanawia pomóc angielskiej policji.

Głównym bohaterem jest właśnie Mordecai Tremaine, czyli detektyw amator. Nie ma on wykształcenia potrzebnego prawdziwemu detektywowi, ale ma ogromne chęci, a to już połowa sukcesu. Jest on mężczyzną wyrozumiałym i sympatycznym, ale potrafi być również przebiegły, co pokazywał wielokrotnie pozostałym bohaterom powieści. Mordecai jest również dobrym obserwatorem i zauważa rzeczy, które umykają pozostałym. Mam względem niego dość mieszane uczucia. Z jednej strony wzbudza on we mnie podziw i inspiruje do działania, ale z drugiej chwilami mnie irytował swoim udowadnianiem na siłę wszystkim, że potrafi rozwiązać zagadkę morderstwa.

Bohaterem, którego zdecydowanie nie polubiłam był inspektor Boyce. Chociaż jest on bardzo inteligentny i widać, że wie, na czym powinien skupiać się w swojej pracy, to jego zachowanie mnie doprowadzało do szewskiej pasji. Na początku rzucał się prawie z pięściami do Tremaine'a, a potem nagle sam prosił go o pomoc. Ten mężczyzna jest u mnie już skreślony.

Akcja powieści skupia się wokół tajemniczego morderstwa, a także porusza kwestię tego, kto i dlaczego tak bardzo chciał wypuścić na deski teatru sztukę właśnie o morderstwie. Z początku obawiałam się, że ten kryminał w ogóle nie przypadnie mi do gustu i że nie będę w stanie go czytać. Jednak o dziwo, tę książkę czytało mi się bardzo przyjemnie i jest to jeden z nielicznych kryminałów, które mnie wciągnęły.

Warto wspomnieć o tym, że choć jest to klasyka brytyjskiego kryminału, to autor pisze w sposób przystępny i język, jakim się posługuje, jest bardziej współczesny. Miało to również wpływ na komfort podczas czytania.

To, co zasługuje moim zdaniem na wielkie brawa, jest to, że Francis Duncan poprowadził akcję powieści tak, że naprawdę trudno domyślić się, kto jest winnym. Skutecznie udało mu się mnie zmylić i przez całą powieść, wodzić za nos. Oczywiście, ja podejrzewałam ostatnią osobę, z jaką spotkała się ofiara, ale kto by tego nie robił? Również pozostali bohaterowie po czasie zaczęli wzbudzać we mnie podejrzenia, aż w końcu nie wiedziałam już kompletnie, kto jest mordercą.

W tej książce znajdziecie ciekawych bohaterów (choć czasami są bardzo irytujący), dobrze poprowadzoną akcję, nieprzewidywalność i nieoczekiwane zwroty akcji. Ponadto, dzięki stylowi autora, powieść czyta się przyjemnie i szybko.

Dlatego, jeżeli zaczytujecie się w kryminałach i chcielibyście sięgnąć po coś, być może, nowego dla Was, to zdecydowanie polecam Wam tę pozycję.

Za możliwość przeczytania ślicznie dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.